معرفی رشته گرافیک
گرافیک هنری است که توانسته بسیاری از هنرها را به خدمت گرفته و اصیل ترین وظیفه خود را که انتقال پیام است به خوبی به انجام رساند. گرافیک مترادف هنر ترسیمی، تصویرسازی، نمودار یا طرح همراه با موضوعات چاپی می باشد. گرافیک در دو مفهوم قدیم (سنتی) و جدید(نوین) متمایز میگردد که در مرز بین این دو پدیده چاپ قرار دارد.
گرافیک چیست؟
گرافیک از واژهٔ یونانی graphikos است و به معنای آنچه است که مربوط می‌شود به طرح زدن و طراحی. تعریف دیگر از گرافیک هر کار و یا شیوهٔ مربوط به کشیدن تصویر از روی یک چیز و یا از انگاره آن است. بنابراین همهٔ پدیده‌هایی را در بر می‌گیرد که ایجاد شده‌اند: به شکل یک نشانه، علامت، نقشه، طراحی، کشیدن از روی یک چیز و به ویژه طراحی خطی یک پدیده.
 
گرافیک سنتی و مدرن
هنرهای گرافیک شامل کشیدن، طراحی کلیشه وگراور برای چاپ و طراحی گرافیکی است. صنایع گرافیک شامل همهٔ تکنیک‌ها و فعالیت‌هایی است که در تولید یک کار چاپی نقشی ایفا می‌کنند. طراحی گرافیک پیشه یا هنر ارتباط بصری است که از آمیزش تصویرها، واژه‌ها و ایده‌ها ترکیب شده تا اطلاعاتی را به تماشاگر برساند و به ویژه در او تاثیر مشخصی بنهد.

 
گرافیک در دو مفهوم قدیم (سنتی) و جدید(نوین) متمایز میگردد که در مرز بین این دو پدیده چاپ قرار دارد. منظور از چاپ انواع و اقسام چاپ است. گرافیک (قدیم) یا همان گرافیک سنتی شامل خطاطی، نقاشی دو بعدی، کنده کاری می باشد که بیشترین شکل آن در آرایش کتابهاست که محصول کار نقاش، خوشنویس، تذهیب کار و جلدساز می باشد.
 
گرافیک نوین یا گرافیک مدرن علاوه بر کتاب آرایی در قسمت تبلیغات تجارتی، اعلانات دیواری و مطبوعاتی و نشان ها (لوگوها) و غیره می باشد و حتی در سینما و تلویزیون هم کاربرد دارد. مثلا عنوان بندی فلم و تصاویر متحرک طراحی شده. هنر گرافیک نوین با مسائل ارتباط محیطی نیز تداخل دارد، پس هنر گرافیک علاوه بر خط و رنگ، به عناصر بصری دیگری چون حجم و نور کمک می گیرد.
 
گرافیک حیطه‌ای از هنرهای تجسمی است و دارای کاربردهای متنوع و گسترده‌ای می باشد. گرافیک یا به عبارت کاملتر طراحی گرافیک (Graphic design)، بکارگیری تکنیکهای مختلف خلق آثار دوبعدی بر روی سطوح مختلف نظیر کاغذ، دیوار، بوم، فلز، چوب، پارچه، پلاستیک، نمایشگر رایانه، سنگ و … است که در جهت رساندن پیامی خاص به بیننده انجام بپذیرد.

نگاهی اجمالی به هنر مصر

برخلاف آنچه همواره از مصر به عنوان رمز وراز و درونگرائی در ذهن ماست در نقاشی و پیکرتراشی این سرزمین، بیش از قابلیت درونگرایی و رمز و رازهای ذهنی، می توان شاهد عظمت، شكوه وجاودانگی و نمادهایی برای حیات پس از مرگ بود. اصولا آنچه برای هنرمند مصری اصل محسوب می شود جاودانگی است بنابراین آفرینش هنری در جهت سمبلها ونهادهایی برای جاودانگی شاهان وخدایان است واین شکوه وعظمت تابع قرادادهای ثابت مستقل از فردیت هنرمند و واقعیت بصری است. اما درونگرایی ورمز و راز را در معماری آرامگاههای مصری می توان به خوبی مشاهده نمود.

در مطالعه اجمالی هنر مصر، تنها می توان دو استثناء یافت که از قراردادهای در خدمت جاودانگی عدول نموده و به نمایش خصوصیات فردی پرداخته است. خصوصیات نیم تنه آخناتون که از پایتختش بدست آمده منحصر به فرد است. برخلاف دفرماسیونهای شاهانه و نماد پردازیهای بارز در هنر مصر، در این نیم تنه، هنرمند، چهره غیررسمی و پرصلابتی از پادشاه آفریده است که از دو عنصر سرزندگی و بغرنجی روانی برخوردار است و آن را به اثری اکسپرسیونیستی تبدیل کرده است. «لكن نمایش بدن عجيب ودو جنسی تنديس، ناهماهنگی در قیافه واندامهای پادشاهی تاکید بر برخی اندامهای شل وبزرگی کفل وی، اثر را در عین حال رئالیستی کرده است.» همچنین در پیکره معروف سروگردن ملکه نفرتیتی همسر آخناتون نیز درک مشابهی از نگاه خیره و مجذوب با حساسیت و ظرافت به نمایش گذاشته شده است

قسمتی از نیم تنه آخناتون

ملکه نفرتیتی همسر آخناتون